Tine Embrechts vertelt...

Tine Embrechts, zangeres bij El Tattoo Del Tigre en bekend van het theatergezelschap de Kakkewieten, series als het Peulengalei en de popgroep Hormonia, vertrok naar Mexico voor een intensieve cursus Spaans. Ze kwam terug met Roman, de man van haar leven. Wij zochten haar op en vroegen haar hoe het allemaal is begonnen en of een intercultureel huwelijk wel zo evident is…


Hoe heb je Roman leren kennen ?

Ik was naar Mexico getrokken omdat ik 2 maanden geen werk had en ik wou heel graag Spaans leren. Een goede vriend van mij studeerde toen in Guadalajara in Mexico en ik kon daar logeren. Roman woonde in hetzelfde huis als waar mijn vriend woonde. Ik heb hem dus al op dag twee of dag drie dat ik daar was leren kennen en het was liefde op het eerste gezicht.

Hebben jullie de eerste maanden gependeld?

Ik ben na een maand terug naar huis gegaan, ik dacht dat het maar een vakantielief was maar twee maanden later ben ik teruggegaan voor een dikke week. Toen hebben we beslist dat we wilden proberen om de relatie te laten slagen en hebben we dus gependeld. Ik ben die zomer naar daar gegaan en Roman is toen ineens mee naar België gekomen. Hij heeft mij toen ineens ten huwelijk gevraagd.

Hoe hebben jullie beslist waar je ging trouwen?
Wij zijn drie keer getrouwd, eerst hier in Antwerpen in het stadhuis. Dan zijn we naar Mexico gegaan, daar zijn we voor de kerk getrouwd met al zijn vrienden en familie. Er was ook een 25 man van België mee overgevlogen. Dat was een groot geweldig dansfeest! Toen we terug in België waren hebben we nog een groot feest gegeven op Linkeroever.

Hebben jullie problemen gehad met de cultuurverschillen?

Die cultuurverschillen komen er pas na een tijd. In het begin ben je zo verliefd dat alles geweldig is. Ik vond het straf dat je een zelfde soort humor kan hebben met mensen die 10 000 km verder wonen, en dat gesprekken zo gewoon kunnen zijn. Het is pas na verloop van tijd dat je merkt dat je een hele andere visie hebt op het leven, bijvoorbeeld het geloof. Ik ben niet gelovig maar Roman, die gelooft wel in God. Ons levensritme is ook heel anders, door de warmte daar heb je gewoon een ander dagritme. De eetcultuur is nog een groot verschil, in Mexico wordt er ’s middags nog gegeten maar ’s avonds eigenlijk niet, terwijl wij hier in België het avondmaal als onze belangrijkste maaltijd zien. Al die verschillen zijn ook heel confronterend want nu word ik wel met mijn neus op de feiten gedrukt hoe westers ik wel ben. Hoe gestresseerd Europees, altijd denken aan werken.

Kende Roman al mensen in België toen hij naar hier kwam?

Nee, hij kende niemand eigenlijk. In het begin probeerde ik hem in mijn vriendenkring te introduceren. Maar ik merkte heel snel dat je dat niet kunt forceren. Wij waren toen 25, 26 jaar en het is duidelijk dat de meeste mensen dan al hun vaste vriendenkring hebben en niet veel moeite doen om er nieuwe mensen bij te nemen. Ik vond dat eigenlijk heel erg. Ik zit toch in een milieu waar de mensen vrij open zijn maar toch deed niemand echt moeite om hem eens te bellen. Dus het begin was echt een eenzame periode voor hem, hij heeft echt zo zelf zijn vrienden moeten zoeken met als resultaat dat zijn goede vrienden hier allemaal latino’s zijn. Dat is ook normaal, ze zijn allemaal ontheemd eigenlijk en dan zoek je mensen op waar je je eigen taal mee kan spreken. Dat is bekend. Het is dus zeker niet evident, het is echt soms heel heel moeilijk. Hij zal dat nooit willen toegeven maar ik zie dat wel.

Is Roman ondertussen al mee in het gejaagde westerse levensritme gestapt?

Nee absoluut niet. Hij had het natuurlijk niet makkelijk, hij sprak de taal in het begin nog niet, dus ik heb van in het begin eigenlijk de verzorgende rol gehad. Ik betaalde alles, maar ik dacht ook die is hier al alleen, hij heeft alles al achtergelaten. Dat hij dan nu maar doet wat hij graag doet. Maar achteraf gezien heeft hij zo misschien toch te weinig druk ondervonden. Er moet wel brood op de plank komen. Zeker als je kinderen, een gezin hebt. Aan de andere kant vind ik het wel fantastisch dat onze kinderen Mexicanen én Belgen zijn. Dat is iets dat je niet hebt wanneer je met iemand om de hoek trouwt. Maar het is wel veel moeilijker.

Latijns-Amerikaanse mannen staan bekend om hun machogedrag. Is dat bij Roman ook zo?

Op het eerste zicht zeker niet denk ik want hij heeft helemaal geen macho-uitstraling. Het is een heel galante man. Maar ik denk dat het voor hem in het begin vooral heel moeilijk was om te aanvaarden dat ik voor het geld zorgde. Dat is in Mexico not done. Het merendeel van de vrouwen werkt daar niet, die zitten gewoon thuis met de kinderen. De vrouwen moeten ervoor zorgen dat hun man goed eten voorgeschoteld krijgt. Ik denk dus niet dat Roman een echte macho is maar af en toe komen die machotrekjes wel eens boven.

Heb je in je werk al veel Mexicaanse invloeden overgenomen?

Ik heb niet bewust invloeden overgenomen maar ik merk wel dat ik sommige dingen nu anders aanpak. Een van de eerste nummers die ik voor El Tattoo Del Tigre heb geschreven, daar zei iemand “Tine dat is ik kweet niet hoe Mexicaans”. Ik stond daar zelf niet bij stil. Dus onbewust zit dat er denk ik wel in, ook de manier van spreken. Ik heb een zwaar Mexicaans accent. Ik vind het ook grappig dat ik pas echt kon dansen en shaken als de Cubaanse meisjes in de groep toen ik zwanger was van Luis Oscar, mijn eerste zoon. Daarvoor lukte met dat echt niet. Alsof dat er Latijns-Amerikaans bloed in mij zat, en ineens kon ik dat. Echt onnozel eigenlijk, ineens ging dat vanzelf. Dat vond ik wel heel straf.

Hebben jullie twee kinderen veel van hun vader meegekregen?

Je merkt het wel in hun temperament, ze hebben alle twee wel iets vurigs. Het zijn ook twee muziekfreaks, als de jongste beneden komt is het eerste waar hij naar wijst de stereo. We voeden onze kinderen tweetalig op maar de oudste weigerde tot voor kort in het Spaans terug te praten. Hij verstaat wel alles maar het is pas sinds we de laatste keer in Mexico waren dat hij ook Spaans spreekt. Daar ben ik heel blij om, dat is een cadeau voor die kinderen.


We mogen concluderen dat zo’n intercultureel huwelijk wel de moeite is?

Het is zeker niet simpel. Het is een avontuur waar wij ons in gestort hebben en het is zeker ook wel een gevecht, ik denk dat het zeker moeilijker is dan een gewoon huwelijk hier. Maar het heeft mij ook al heel veel geleerd over mezelf. Het trekt je wel uit je wereldje. Het feit dat je weet dat er aan de andere kant van de wereld een dorp is waar kindjes rondlopen die je tante noemen, dat trekt je wereld natuurlijk wel open. Daar leer je veel van. Het is ook geen nuchtere beslissing die je neemt hé, de liefde overkomt je en dan ga je daarin mee. We zullen wel zien waar we over twintig jaar staan, maar tot hier toe ben ik er toch blij mee. We hebben al twee geweldige kinderen, dus ja voila, het is zeker de moeite!


(EJ 4/05)